Iedereen zal het zich nog wel herinneren, de terugkeer in de dampkring van
het Russische ruimtestation Mir op 23 maart 2000. Velen maakten zich zorgen om die
terugkeer. Hoe zou het gaan, Kwamen er misschien grote brokstukken van dat ruimtevaartuig
boven bewoonde gebieden naar beneden, hoe groot was dat risico? Het bleek uiteindelijk mee
te vallen. Zoals gepland, stortten de brokstukken in een afgelegen deel van de zuidelijke
Pacific Ocean, ver van de bewoonde wereld. De re-entry van de Mir in onze aardse dampkring
was echter een prachtig voorbeeld van de remwerking die de atmosfeer op ruimtevaartuigen
uitoefent. Die uiterst ijle buitenste luchtlaag oefent toch zoveel wrijvingskracht uit dat
het slechts een kwestie van tijd is om grote ruimtevaartuigen weer uit hun baan te krijgen en hun laatste
minuten in een vurig traject te zien eindigen.
In het hoofdstuk kunstmanen kijken we terug op de ontwikkeling van de ruimtevaart sinds de lancering van de Sputnik 1 in 1957. Als we tegenwoordig naar de nachthemel kijken zien we een scala en bewegende stipjes voorbij komen. Soms zijn het kunstmanen, soms vliegtuigen. In het boek lezen we hoe we ze uit elkaar kunnen houden. We maakten kennis met de Iridiumsatellieten, het International Space Station en de overkomsten van de Space Shuttle.
Wilt u zelf ook proberen om al die
satellieten eens met het blote oog te zien dan zijn enkele internetsites een echte
aanrader:
Meer weten over de serie Iridiumsatellieten? Dan is het
volgende adres interessant: http://www.satobs.org/iridsat.html
Jeff Hunt, Neil Clifford en Bart de Pontieu, laten u zien wat al die
communicatiesatellieten voorstellen en waarom ze van die bijzondere lichtreflecties geven.
Kunstmanen die in een baan om een ander hemellichaam worden gebracht, brengen die andere
werelden soms rechtstreeks in de huiskamer. Een fraai voorbeeld is het onderzoek van de
NEAR-Shoemaker missie naar de planetoïde Eros. U las er al over in het boek, u vindt er
nog meer over op: http://near.jhuapl.edu/